17. Mukund R. Dave: Κατζουράχο

Βλέποντας ένα γλυπτό στο Κατζουράχο

Η σάρκα σου
Μέσα σε τρυφεράδα βυθισμένη
Η χάρη της
Σε ευδαιμονία σε κρατεί
Κι' οι δυο σας ζήσατε
Αιώνες
Ζευγάρωμα ψυχών μέσα στην πέτρα

Κάθε φορά που προσπαθώ
Να γίνω σαν κι' εσένα
Μου ξεφεύγει η απόλαυση
Γιατί
Ένα μικρό καπάκι πλαστικό
Σαν το μετάξι λείο
Με εμποδίζει
—Εμέ κι' αυτήν—
Να φτάσουμε στα ουράνια

Μετάφραση: Βασίλης Γ. Βιτσαξής

από το βιβλίο Σύγχρονη Ινδική Ποίηση
Εκδόσεις: Βιβλιοπωλείον της Εστίας
*
Φωτ: apherald.com
Κατζουράχο (Khajuraho), χωριό στα βόρεια της επαρχίας Madhya
Pradesh, στην Ινδία, γνωστό για τους ναούς με τα περίφημα
τολμηρά ερωτικά γλυπτά.

16. Διονύσης Καψάλης: Αλεξάνδρεια

Η πόλη

Αγάπησε τον κόσμο, τα φθαρτά
πράγματα της ζωής, το θόρυβό της,
το ήσυχο φως επάνω στα γλυπτά
σώματα που του χάρισε ή νεότης,
πλασμένα για να δίνουν ηδονή.

Δεν έφυγε ποτέ, πάντα γυρνούσε
στην πόλη αυτή που γύρω του γερνούσε,
στην πόλη που της έδωσε φωνή.
Στάλαξε τη ζωή του στα γραπτά.

*

Υπάρχει τόπος

Από μακριά θα σε μεθάνε
τα φώτα της, μα πάντα θα 'ναι
πολύς ο κόπος.

Σε βάθος δρόμου μακρινού
μια Αλεξάνδρεια του νου:
υπάρχει τόπος.

Από το βιβλίο Στον τάφο του Καβάφη
Εκδόσεις: Άγρα, 2003
*
Φωτ: anonymous, από funnyjunk.com

15. John Pepper Clark: Ιμπάνταν

Ibadan

Ιμπάνταν,
ρεούμενο πιτσίλισμα
από σκουριά και χρυσάφι.
Πεταμένο με δύναμη
και σκορπισμένο
σ' επτά λόφους απάνω
-σαν μια σπασμένη
πορσελάνη στον ήλιο.

Μετάφραση: Αθαν. Β. Βταουσάνης

από την Ποίηση της Μαύρης Αφρικής
Εκδόσεις: Ροές, 2003 (β' έκδοση συμπληρωμένη)
*
Φωτ: biggsity.comsilke-stahl.de
To Ιμπάνταν, πόλη στα νοτιοδυτικά της Νιγηρίας,
πρωτεύουσα της πολιτείας Oyo, η τρίτη μεγαλύτερη
σε πληθυσμό πόλη της χώρας (πάνω από 2.500.000
κατοίκους). Σπουδαίο κέντρο εμπορίου, σε λοφώδη
περιοχή, καλυμμένη με δάση.

14. Γιώργος Βέης: Νότια Μελβούρνη

Νότια Μελβούρνη

Ποτέ δεν κύλησαν τα νερά, οι εύκολες λίμνες
τα φώτα είναι από δέντρα, πέτρες από φεγγάρι
σε νοσταλγούν κοράλια γέφυρες γερά γόνατα
σ' έρημο σε θάλασσα έλεος να παγώσει

ο αέρας να μη γεράσει το δίκαιο σώμα
μαθημένο σε ηπείρους δε φοβάται να γίνει
να χυθεί κόκκινο ζεστό κρασί όχι λατρείας
σκοτεινής ή λησμονιάς αλλά σοδειάς από ονόματα

χώματα στην άκρη της τύχης να μην κυλήσουν
οι μέρες μου από πάνω σου μετρώντας το σπάταλο
απόγευμα, τα δόντια των ανυπεράσπιστων'

για ένα ηλιοβασίλεμα ήρθαμε ως εδώ γυμνοί
στην πλώρη του καιρού νότια ανοιχτά τοπία
να σηκωθείς το πρωί στις πέντε να μη ματώσεις.

-συλλογή: Όπως πέτρα που ρίζωσε στου ποταμού την κοίτη-

από το βιβλίο Γιώργος Βέης, Χρυσαλλίδα στον πάγο
Εκδόσεις: Ύψιλον/βιβλία, 1999
*
Φωτ: H Οδός Κόλλινς στην Κεντρική Μελβούρνη - από Εleanna K.