81. Τίτος Πατρίκιος: Σικελία

Ανάμνηση από τη Σικελία

Πόλεις βραχώδεις όρθιες υψιτενείς δώματα
φαγωμένα από την άμμο της απέναντι στεριάς
καμάρες υγρές αιωνόβιες σκοτεινοί θάλαμοι
μ' ανεστραμμένα τα είδωλά μας σαύρες
κηλιδωμένες λάβα φευγαλέοι πλόκαμοι φωτιάς
στα χωράφια ο κύριος με τα μαύρα
και το κορίτσι με τα λευκά.
Το φουστάνι της Jean στα δύο ανοιγμένη κάψα
το σουτιέν της Vivian αράχνη στην ξερολιθιά
το νάυλον σλiπ της Claire γλυφή του φιλιατρού
συνθετικές ύλες με μνήμη από μετάξι χνούδι
λαβών του σώματος ρίγη στ' αυλάκι του νυχιού
τρίχα εφηβαίου που ελίσσεται κάτω απ' τη γλώσσα
όπως η σμέρνα στη ρωγμή του βράχου.
Άγνωστα ψάρια στίλβοντα ενάλια φίδια
υποθαλάσσιες συνουσίες σπέρματα κινούμενα στο νερό
τα στρείδια που εγκατέλειψαν τ' όστρακό τους
γρύλοι τη νύχτα και σανίδια κρεβατιών να τρίζουν
σεντόνια με λεκέδες ανεξίτηλων συνευρέσεων
παχύρρευστες εκκρίσεις λιπαίνοντας κορμιά
που πλαταγίζουν στο κάθε κοίλωμά τους.
Κι ολούθε μυρωδιά από πεσμένα πλατανόφυλλα
που τα 'σπρωχνε αργά ο αγέρας προς τη θάλασσα.

Από την συλλογή Αντικρυστοί καθρέφτες
Εκδ. στιγμή, 1988

*
Φωτ: siciliae.com
Ταορμίνα: Το φημισμένο ελληνικό θέατρο και το όρος Αίτνα
(Ταορμίνα, το αρχαίο Ταυρομένιο)

80. Λορέντζος Μαβίλης: Κρήτη

Κρήτη

Σειρήνα πρασινόχρυση, με μάτι
Σαν της αγάπης, με λαχτάρας χείλια,
Αχτιδομάλλα, ορθοβύζα, με χίλια
Μύρια καμάρια και λέπια γεμάτη,

Τραγούδι τραγουδάς μες στη ροδάτη
Κατάχνια του πελάου, και στην προσήλια
Του αγέρος πλατωσιά και στα βασίλεια
Της γης πνοή το σέρνει μυρωδάτη:

"Σαν το γάλα της αίγας Αμαλθείας
Θρέφει θεούς και το φιλί μου εμένα.
Ελάτε να χαρήτε μες της θείας

Αγκαλιάς μου το σφίξιμο ενωμένα,
Πρόσφυγες της ζωής, δώρα άγια τρία'
Θάνατο, αθανασία κ' ελευτερία."

Από την παγκόσμιο ανθολογία -
Μεγάλη Ποιητική Εγκυκλοπαίδεια Ρίτας Μπούμη και Νίκου Παππά
Εκδ. Γ. Παπαδημητρίου, 1953

*
Φωτ: attacktv.gr
Η Πρέβελη, στη Νότια Κρήτη

79. Αλέκος Ε. Φλωράκης: Σαντορίνη

Σαντορίνη

Γνώριζε όλα τα σημάδια, όλους τους καιρούς,
πότε θα 'ρθεί βροχή, πότε αγέρας, πότε ερήμωση.
Και θα μπορούσε να 'τανε κορμός,
αν το κορμί του δεν τ' αυλάκωνε ένα ράγισμα,
που κάθε μέρα γινόταν πιο βαθύ.
«Είναι που έζησα από παιδί με τους σεισμούς,
προσμένοντας την τελευταία δόνηση».
Κι αυτά τα έλεγε πολύ απλά,
με τη γαλήνη φθινοπωρινού φύλλου.
Μόνο εχτές, κοιτάζοντας τη δύση,
έδειξε κάπως νευρικός, κάπως ανήσυχος.
«Θα πάρει σε τρεις μέρες δυνατός βοριάς.
Πρέπει να βρούμε κάβους,
να δέσουμε σκοινιά.
Πώς να σταθεί σε τόσο κύμα
ένα νησί από αλαφρόπετρα;»

Από την συλλογή Η προϊστορία του νερού
Εκδ. Πρόσπερος, 1990
*
Φωτ: boomsbeat.com