101. Πάνος Ν. Παναγιωτούνης: Κρήτη

Kρήτη

Ένα σπαθί κύμα
κόντρα στον άνεμο,
καθώς τα κουπιά
μαϊστράλια και φλόκοι
ιχνηλατούν
την άγρια θάλασσα.

Είπα
τα κόκκαλα των
ψαριών
οι πέτρες των λαξεμένων
βράχων

τραγούδι των αρχαίων
παραμυθιών.

Από την Νέα Εστία - τχ. 1375
Οκτώβριος 1984
*
Φωτ: diktynna.gr
O Άγιος Νικόλαος

100. Αριστοτέλης Νικολαΐδης: Κερύνεια

Κηρύνεια

Πόλεις που άλλαξαν όνομα
με τους σπασμούς της Ιστορίας
φριγμένες απ' τη σκόνη και τα αίματα
πόλεις, εξαίσια ονόματα, λαμπρές
ω, πόλεις των Ελλήνων.

Τις συναντάς στους χάρτες και στα δρομολόγια
κάποιες ανθούσες, άλλες μιξοβάρβαρες
με τ' όνομά τους ξεφτισμένο ή σαν πληγή
Σάιντα, Ισμίρ, Αντίμπ και πόσες!
Μα τώρα σαν βραχνάς, Γκιουίρν,
η ξακουστή Κηρύνεια!

Μια πόλη-λέξη ελληνική χαλάει
κι ο κόσμος όλος βαρβαρεύει.

από το βιβλίο Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Συγκεντρωμένα Ποιήματα 1952-1990
Εκδόσεις: Πλέθρον, 1991
*
Φωτ: skliris.gr

99. Κώστας Μαλαξός-Αλεξάντερ: Καστελλόριζο

Στο Καστελλόριζο

Στη θύμησι της καταχνιάς σε βλέπω
Σαν άστρο μακρυνό θα τρεμοσβήνης!
Αχ! Πώς σε παίδεψε του χρόνου η απονιά!
Με κούρασι τα μάτια μισοκλείνεις
Σαν νάθελες να κοιμηθής παντοτεινά.

Στ' αδεια σου σπίτια τραγουδά ο άνεμος
Το μοιρολόγι φτώχειας, γύμνιας, μοναξιάς.
Σ' άφησαν τα παιδιά σου γι' άλλους τόπους
Σαν στη ζωή τα όνειρα μιανής καρδιάς
Για να θαφτούν στο δάκρυ και σε κόπους.

Στο σύθαμπο παλιών χαρών σε βλέπω
Νησί μου όμορφο, νησάκι των γονιών μου
Και στην υπόκρουσι του φλοίσβου τ' ορφανού
Με της ψυχής τ' αυτί και τον βαθύ καημό μου
Ακούω λαλιές του τραγουδιού σου του τρανού.

Νησί μου όμορφο, νησάκι των γονιών μου
Κουράσθηκε κι εγέρασες μαζί μου
Σαν άστρου της αυγής το φως σου σβήνει
Και σαν του κόσμου την αγάπη στην ψυχή μου
Προσμένοντας τον Ήλιο που λαμπρίνει.

-συλλογή "Στενάγματα στην καταχνιά", Μελβούρνη, 1965

Από τους Αντίποδες - τχ. 56/2010
Περιοδικό του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού
Συνδέσμου Μελβούρνης
(Αφιέρωμα στους Ομογενείς Λογοτέχνες)
*
Φωτ: DiGitaL LiFe