122. Δημήτρης Τσακαλίας: Πορτ Ελίζαμπεθ

Οι νύχτες στο Πορτ Ελίζαμπεθ

Το Γκέτο κοιμάται με μισόκλειστα μάτια
ανασαίνοντας βαθιά
ό,τι απόμεινε απ' τον φυλακισμένο αέρα της πόλης.
Στο κατώφλι της πόρτας
κάτω απ' την κρεμασμένη φόρμα της δουλειάς
κρατάει τσίλιες κουρασμένη η αξιοπρέπεια.
Το φεγγάρι κατρακυλάει απ' τα βουνά
φέρνοντας κι απόψε παράνομα ψιθυρίσματα
που μπλέκονται με τον αέρα του λιμανιού
και φορτίζουν τους στενούς δρόμους αδιάκοπα
με τον αχνό της οργής.
Προχτές τα μεσάνυχτα
τα 16χρονα κορίτσια
είχαν δει και τον έρωτα να προβάλει στον ουρανό
σκίζοντας το θολό ορίζοντα.
Κι είπαν πως κράταγε στο χέρι τουφέκι.

Είναι παράξενες οι νύχτες στο Πορτ Ελίζαμπεθ
Εδώ θαρρείς πως νυχτώνει
επειδή η μέρα τυλιγμένη στην ενοχή της
τρέχει να κρυφτεί πίσω από τους σιδηρόφρακτους στρατώνες.

Κοιμήσου Λουίζα!
Στο μέτωπό σου κατρακυλάει μια αχτίδα του φεγγαριού
μπλέκεται με τον ιδρώτα σου
και σ' ομορφαίνει παράξενα.
Και να 'ξερες Λουίζα!
Αυτό το φεγγάρι θα δώσει στα μάτια σου τη λάμψη
που αύριο θα μας ζεστάνει όλους
βλέποντάς σε στην τηλεόραση
να στέκεις απέναντι στις ορδές των στολών με τα ρόπαλα.

Ε! Μίστερ Μπότα! Να ξέρεις!
Είσαι ο τελευταίος Λόρδος Μπόερ που δε δουλεύει στα ορυχεία.

από την ανθολογία Φώτα πορείας 1
Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, 1988

*
Φωτ: blog.travelpod.com

121. Ίσμαελ Χούρε: Αμπιτζάν

Abidjan

Abidjan, τώρα είν' ο καιρός
που οι βροχές του καλοκαιριού
χτυπούν ολόγυρα τους χαλκάδες
της μνήμης' που συνδέουν
τα κομματιασμένα υπολείμματα
της Αφρικής. Ο Diop θα ξαναρχόταν
στη ζωή' τα τύμπανα θα χτυπούσαν
ρυθμούς του Rabéarivelo! Είναι
Απρίλης, Abidjan: ο καιρός
των καλοκαιρινών βροχών.

Abidjan, αυτά τα χελωνοκαύκαλα,
που κροτούν μέσα στη φωνή μου
-αυτά- δεν είναι παρά του μοναχικού
υαλουργού' που τα κόκαλά του
πουλούνται σ' εκατομμύρια πανομοιότυπα!
Εκείνου του σκλάβου, που, τυλιγμένος
όλος σε σύννεφα μελλοντικών
ονείρων, εχάρασσεν εικόνες
επανένωσης της Αφρικής'
καθώς ο χρόνος χτυπούσε

τους χαλκάδες της μνήμης
κι ανατάραζε τις σκέψεις, που κοιμούνταν.

Τώρα είν' ο καιρός! Είναι
Απρίλης, Abidjan' ο καιρός
των καλοκαιρινών βροχών. Όι, όι, όι,
Abidjan: Αυτά τ' αγκαθερά λόγια,
που 'ναι πιο πνιχτά κι απ' τα υπόκωφα
γέλια των διπλωματών -αυτά-
είν' οι χρυσές μου σκέψεις για σένα;
Αυτά κι οι πράσινοι ωκεανοί των ματιών,

η περηφάνια μου αντίκρυ στ' αφρικανικά
δάση (μόλις είναι να 'ρθουν αυτά
σ' ανθοφορία) τριγύρω στις παρυφές της γης σου;
Καί τα παν-αφρικάνικά μου τύμπανα,
που 'χουν όλα κλαπεί προκλητικά εμπρός
από τις πύλες σου; - Χα, χα! Θα 'χες
γελάσει σε βάρος μου, θα 'χες θραύσει
αυτά τα τύμπανα' θα τα 'χες
κάνει κομμάτια! Είναι
Απρίλης, Abidjan.

Ismael Hurreh

Μετάφραση: Αθανάσιος Β. Νταουσάνης

από την ανθολογία Η ποίηση της Μαύρης Αφρικής
Εκδόσεις: Ροές, 2003
*

Φωτ: flickr.com, από eutrophication&hypoxia

120. Αριστοτέλης Νικολαΐδης: Τολέδο

Τολέδο, 1972

Προετοιμασμένος από χρόνια
κι ολότελα σημαδεμένος
έφθασα εδώ - Τολέδο!
Πώς από τόσα βήματα
σε ξένα δρομολόγια και τόσες
πλάνες, έφθασα εδώ
στην πόρτα του Ήλιου: γέφυρα
της Αλκαντάρα, πώς να σε διαβώ;

Υγρή λαβωματιά της μνήμης
τριγύρω μας ο Τάγος
σε μια εποχή που μύρμηγκες
ψευδορωμαίοι περπατούσαν
πίνοντας άπλειστα το σάλιο τους.

Ανάμεσά τους παραπαίοντας
και ξαναβρηκα την ροή του χρόνου
στο μονόξυλό μου.
Φίλοι μου, θυμηθείτε!
Γνωρίζω εδώ μια σύναξη
πέρ' απ' τους τείχους,
στέκι που λίγοι το πατούν'
γνωρίζω την φωνή και το κρασί
στο απόσκιο τούτο, στου Δομήνικου
τον δρόμο: φυσικά κι αυτός
μαζί μας με τα δάκτυλά του
κρυφός με τους χιτώνες του
κι εγώ ένας άγνωστος, βγαλμένος
από την ταφή του Οργκάθ
με την πατρίδα στερημένη από τις πτέρνες μου
σε μια Ισπανία σκοτεινή
κλεισμένη ακόμη στο καβούκι της.

από το βιβλίο Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Συγκεντρωμένα Ποιήματα 1952-1990
Εκδόσεις: Πλέθρον, 1991

*
Φωτ: garystravels.com

119. Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Μασσαλία

Μασσαλία

Αυτή την πόλη τη λατρεύω, σε μεγάλωσε
καθώς γυρίζω τ' απογεύματα ολομόναχος
στην προκυμαία ή στο παλιό λιμάνι
αυτός ο τόπος ξέρω πως σ' αγάπησε
συννεφιασμένη αγέλαστη εργατούπολη
στα χέρια ενός ανάλγητου εργοδότη

Γι' αυτό αγάπησα τους δρόμους της, τη συννεφιά
κι όλο βυθίζομαι μες στην ερειπωμένη όψη

από το βιβλίο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο δύσκολος θάνατος
(συλλογή: Νοσοκομείο εκστρατείας)
Εκδόσεις: Νεφέλη, 1985
*

Φωτ: aipel.se