172. Μίλτος Σαχτούρης: Πόρος

Πόρος 1985

Κι όταν εφάνη στο φλυτζάνι του καφέ μου η γοργόνα η μαύρη
όλη τη νύχτα αδιέξοδα και εξορίες
έξαλλος λέω στίχους του Hölderlin
στίχους του Charles Cros
και πώς λυπάμαι τον άνθρωπο με το καροτσάκι
γυρίζει
πουλάει γλειφιτζούρια — γεωμετρικά τοποθετημένα
το ένα πλάι στο άλλο στη σειρά —
κανένας δεν τα αγοράζει
κι έτσι κι αυτός είναι τώρα χρόνια πεθαμένος
τα ρούχα του έχουν λιώσει πάνω του
και πίσω του τρέχει ο άγγελός του.

Όμως παρ' ολ' αυτά ό Πόρος υπάρχει
και μ' όλα τα χαϊμαλιά του
με την παλιά του άγκυρα μπηγμένη στην αμμουδιά
τις όμορφες τουρίστριες με τα καταπληκτικά πόδια
και πόσους έφαγε το χώμα αυτά τα χρόνια
πάει ο Σκλάβος κι ο Καχτίτσης
ο Ιωάννου, η Μέλπω Αξιώτη
ο Αλεξάνδρου και τόσοι άλλοι.

Θεέ μου, δώσε μας ένα θάνατο
ειρηνικό.

Από τις 53 φωνές - Ποιητική Ανθολογία 1986
Εκδόσεις: Πρόσπερος, 1987
*
Φωτ: Yanna D.

171. Τάκης Σινόπουλος: Ύδρα

Τηλεφώνημα της Ν. προ ημερών.

Ήταν στην "Υδρα, θα ξαναφύγει για την "Υδρα.

Έχει νοικιάσει σπίτι στην Ύδρα.

Θα μείνει στην Ύδρα.

Θα έχει τσιγαράκι κι έρωτα.

Αλλά φοβάται τις νύχτες.

Κάτι πρόσωπα που τους έδωκε θάρρος πάνε και τη βρίσκουν τις νύχτες, την ενοχλούν, την αγγίζουν, θα 'ναι, συλλογίζομαι, πρόσωπα - νυχτερίδες. Τη νύχτα οι νυχτερίδες και τα μάτια σου γαρίδες. Ε λοιπόν, της λέω, τι σου ήρθε να πας να νοικιάσεις μονάχη σου ένα σπίτι τόσο μακρυά; Θυμήσου:

που κράτησες μονάχη σου όλη

την τραγική κλεψύδρα

βουβή, σα να 'χε ιδεί την Ύδρα

στο ουράνιο περιβόλι.

Αλλά η Ύδρα της Ν. δεν είναι του Σεφέρη. Είναι κάτι διαφορετικό. 'Ενα τεράστιο μαύρο, υγρό, διψασμένο, σαρκοβόρο. Τριγύρω η θάλασσα.

Από το βιβλίο του Τάκη Σινόπουλου Νυχτολόγιο

Εκδόσεις: Κέδρος, 1978

*
Φωτ: fonitisydras.com

170. Αλέξανδρος Μάτσας: Δήλος

Ύπνος εν Δήλω

Κοιμάοσυνα' την κεφαλή σου σκίαζεν η στάμνα
από το φως του λύχνου' μόνος ήμουν'
ήσαν κλειστά τα μάτια σου για μένα,
και τα φιλήματά μας είχε σβήσει
στα χείλη σου, το μαύρο γάλα της νυκτός.

Απ' έξω τ' άστρα και μαρμάρινα δελφίνια
και ζωντανές κολώνες και νησιά
στην ιερή θάλασσα των Κυκλάδων.
Θάλασσα γνώριμη στο σώμα σου, το πιο χαρίεν
απ' όσα την κολύμβησαν' το σώμα σου
και τώρα φεύγει, δύτης του Καιρού.

Κεφαλή θεία, λήκυθος γαλήνης,
μαρμάρινη στον ύπνο, με κλειστά
τα γλαυκά μάτια, ποιοι κρυφοί θεοί
σε πήρανε συμπότιν εστεμμένην
τους μήκονας της λήθης; ποιος κρατά
την κόγχη τούτη, την λαμπρά γεμάτη
με τις τροφέςτης θάλασσας και του φωτός;

Mόνος ο κτύπος της καρδιάς σου, ρυθμικός,
τα νυκτανθή σου βήματα μετρούσε.

Από την Ανθολογία Συγχρόνου Ελληνικής Ποιήσεως 1930-1960
(Άρη Δικταίου και Φαίδρου Μπαρλά)
Εκδόσεις:Φέξη, 1961
*
Φωτ: el.wikipedia.org