177. Στρατής Μυριβήλης: Ζάππειο
Στη λιακάδα
Τούτα δω συμβαίνουνε στο Ζάππειο, ένα χλιο, χειμωνιάτικο απομεσήμερο. Ο ήλιος είναι γλυκός πάνω στις ήσυχες φυλλωσιές. Στα μεγάλα δέντρα οι πράσινες φούντες αστράφτουν πεντακάθαρες ύστερ' από τόσες βροχάδες. Μάλιστα οι πιπεριές απλώνουνε προς τα κάτω τ' αμέτρητα ντελικάτα τους κλωνιά με τα λεπτά φύλλα,, σα ρωμαντικά κορίτσια με ξέμπλεκα προπολεμικά μαλλιά. Ένα λεπτότατο αναρρίγημα φαίνεται να γαργαλάει τ' ακρόρριζά τους κάτω από την άσφαλτο. Το μυστικό μαντάτο της άνοιξης που έρχεται, περνά λοιπόν κάτω από την άσφαλτο και φυσάει πάνω στα πεινασμένα φύτρα το μακρινό ερωτικό σύγκρυο; Έτσι θα 'ναι, γιατί οι πιπεριές φοράνε τον ήλιο μ' έναν τρόπο, σα γαμήλιο πέπλο. Εξάλλου, σαν πάρει κανείς τα φύλλα τους και τα τρίψει μέσα στη φούχτα του, μυρίζουν δυνατά σερνική μυρωδιά. Το ξαίρουν αυτό οι περιπατήτρες στη λεωφόρο Ηρώδη του Αττικού και την ανασαίνουν βαθιά.
O ουρανός ήρθε κι ακούμπησε ανάλαφρα τον γαλάζιο κουπέ του πάνω στiς κολώνες του Oλυμπιείου, ποy είναι από σιντέφι μαλαμοκαπνισμένο. Έτσι γίνεται ένα απίστευτο συνταίριασμα του βυζαντινού τρούλλου με τον αττικό ναό.
Καί τώρα, κάτω απ' αυτό το αρχιτεκτονικό θάμα, η αθηναία κυρία. Μια γυναίκα νέα, λυγερή σαν το ριζοκλάδι της αγριλιάς. Είναι μελαχροινή, τίμια και αληθινά μελαχροινή, με πρασινωπά μάτια. Είναι κάτι τέτοια γυναικεία, μάτια,, που θαρείς και περνάν αδιάκοπα από το βυθό τους φουντωμένα δάση. Το δέρμα της είναι κεχριμπαρί θαμπό και τα δόντια της πυκνά, μικρά, σφιχτά φυτρωμένα, για να χωρέσουν όλα μέσα στο μικρό στόμα. Σαν χαμογελά, φεγγοβολάνε, αράδα, ανάμεσα στο πρόσωπό της, που είναι όλες τις ώρες μουχρωμένο. Γι' αυτό χαμογελά συχνά και τότε βγαίνουνε στο φως και δείχνουν την άσπρη κοφτεράδα τους. Είναι τα δοντάκια που ονειρεύουνται όλα τα χρυσοκόκκινα ροδάκινα της γης, σαν έρθει η ώριμη στιγμή που θα σπαργώσουν από το μέλι των χυμών τους. (Όλοι οι γλυκύτατοι καρποί της αμαρτίας κρατάνε βαθιά μέσα στην ψίχα τους τη μακρότατη θύμιση από τα δοντάκια τής Εύας, σα μπήχτηκαν έτσι κοφτερά μέσα στη σάρκα τους).
Δεν υπάρχει καμιά, αμφιβολία, ε; πως κάθε γυναίκα είναι ωραία μέσα στο αττικό τοπίο. Ο Θεός ξαίρει πια τι μπορεί να είναι μια αληθινά ωραία γυναίκα μέσα στο αττικό τοπίο.
από Το πράσινο βιβλίο
Εκδόσεις: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1980
*
Φωτ: athenshappytrain.com
Τούτα δω συμβαίνουνε στο Ζάππειο, ένα χλιο, χειμωνιάτικο απομεσήμερο. Ο ήλιος είναι γλυκός πάνω στις ήσυχες φυλλωσιές. Στα μεγάλα δέντρα οι πράσινες φούντες αστράφτουν πεντακάθαρες ύστερ' από τόσες βροχάδες. Μάλιστα οι πιπεριές απλώνουνε προς τα κάτω τ' αμέτρητα ντελικάτα τους κλωνιά με τα λεπτά φύλλα,, σα ρωμαντικά κορίτσια με ξέμπλεκα προπολεμικά μαλλιά. Ένα λεπτότατο αναρρίγημα φαίνεται να γαργαλάει τ' ακρόρριζά τους κάτω από την άσφαλτο. Το μυστικό μαντάτο της άνοιξης που έρχεται, περνά λοιπόν κάτω από την άσφαλτο και φυσάει πάνω στα πεινασμένα φύτρα το μακρινό ερωτικό σύγκρυο; Έτσι θα 'ναι, γιατί οι πιπεριές φοράνε τον ήλιο μ' έναν τρόπο, σα γαμήλιο πέπλο. Εξάλλου, σαν πάρει κανείς τα φύλλα τους και τα τρίψει μέσα στη φούχτα του, μυρίζουν δυνατά σερνική μυρωδιά. Το ξαίρουν αυτό οι περιπατήτρες στη λεωφόρο Ηρώδη του Αττικού και την ανασαίνουν βαθιά.
O ουρανός ήρθε κι ακούμπησε ανάλαφρα τον γαλάζιο κουπέ του πάνω στiς κολώνες του Oλυμπιείου, ποy είναι από σιντέφι μαλαμοκαπνισμένο. Έτσι γίνεται ένα απίστευτο συνταίριασμα του βυζαντινού τρούλλου με τον αττικό ναό.
Καί τώρα, κάτω απ' αυτό το αρχιτεκτονικό θάμα, η αθηναία κυρία. Μια γυναίκα νέα, λυγερή σαν το ριζοκλάδι της αγριλιάς. Είναι μελαχροινή, τίμια και αληθινά μελαχροινή, με πρασινωπά μάτια. Είναι κάτι τέτοια γυναικεία, μάτια,, που θαρείς και περνάν αδιάκοπα από το βυθό τους φουντωμένα δάση. Το δέρμα της είναι κεχριμπαρί θαμπό και τα δόντια της πυκνά, μικρά, σφιχτά φυτρωμένα, για να χωρέσουν όλα μέσα στο μικρό στόμα. Σαν χαμογελά, φεγγοβολάνε, αράδα, ανάμεσα στο πρόσωπό της, που είναι όλες τις ώρες μουχρωμένο. Γι' αυτό χαμογελά συχνά και τότε βγαίνουνε στο φως και δείχνουν την άσπρη κοφτεράδα τους. Είναι τα δοντάκια που ονειρεύουνται όλα τα χρυσοκόκκινα ροδάκινα της γης, σαν έρθει η ώριμη στιγμή που θα σπαργώσουν από το μέλι των χυμών τους. (Όλοι οι γλυκύτατοι καρποί της αμαρτίας κρατάνε βαθιά μέσα στην ψίχα τους τη μακρότατη θύμιση από τα δοντάκια τής Εύας, σα μπήχτηκαν έτσι κοφτερά μέσα στη σάρκα τους).
Δεν υπάρχει καμιά, αμφιβολία, ε; πως κάθε γυναίκα είναι ωραία μέσα στο αττικό τοπίο. Ο Θεός ξαίρει πια τι μπορεί να είναι μια αληθινά ωραία γυναίκα μέσα στο αττικό τοπίο.
από Το πράσινο βιβλίο
Εκδόσεις: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1980
*
Φωτ: athenshappytrain.com
Ετικέτες Αθήνα, Ελλάδα 3, ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ 5, ΕΥΡΩΠΗ 6
