λογοτεχνικά ταξίδια στον κόσμο

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

169. Δήμητρα Νανέρη - Σταυρινού: Πάρος


Νηνεμία

Δεν ανασαίνει η θάλασσα! Θαρρείς, νεκρή, κοιμάται,
στην κολπωτή την αγκαλιά, της γης της Παριανής!
Και το φεγγάρι, εκστατικό, μονάχο του πλανάται
Οι αγέρηδες κουράστηκαν, και δεν φυσά κανείς!
Κι' ο  θαυμασμός μου απλώνεται, το θάμα ν' αγκαλιάσει,
με της εφήμερης ζωής, την δίκαιη την βιάση!

Η Βάρκα εφύτρωσε, για ιδές, πέρα στ' ακίνητα νερά!
Να 'ταν να ρίζωνε κι' εμέ η φευγαλέα μου χαρά!
Και είν' η ήσυχη στιγμή, γεμάτη τόσην ένταση~
Αχ, η μικρούλα μου ζωή, να είχε τόσην έκταση!
1-8-1982

Από τη συλλογή Κάμποσοι στίχοι
Αθήνα, 1982
*
Φωτ: paros-tours.gr
Η παραλία του Μώλου

Ετικέτες , , ,

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

168. Νικήτας Ράντος: Σαντορίνη


Σαντορίνη

ΙΙ
Μαύρα και ψηλά είναι τα βουνά του νησιού μου
πιο ψηλά μια που το κόκκινο της γης είναι βαθύ και μαύρο σαν τους βυθούς
τους θολωμένους από τους περιπάτους των στους ορίζοντες μαζί με τους ανέμους
τώρα που τα καράβια έχουν ανάψει τα πανιά τους σ' άλλες θάλασσες
η γύρω ερημιά πλημμυρίζετ' από αναμνήσεις που χαϊδεύουν τα βράχια
όπου ζούσαν οι ώρες αλαφρά - αλαφρά, όταν ήσαν γαλαζόχρωμες οι νύχτες
τα μπλου τα μάτια όμως έχουνε χαθή, αφότου φύγαν εσίγησε η θάλασσα
κι' αυτά μ' αρέσει να νομίζω πως έχουν μαρανθή στους αφρούς ξένης χώρας
τ' αγύριστο ταξίδι τους μπορεί να μην ελύπησε τη γη
να μην εβάθυνε τα κύματα τους βυθούς να μην έχει ταράξει
αδιάφορο κάποια αλλαγή εφύσηξε στους τόπους τούτους η μοναξιά
από την ήμερα που τους εσκούρανε το ζευγαρωτό παιγνίδι της φυγής με την αναμονή.

IV
Με την νυχτερινή κραυγή του ο φάρος τρομάζει τους ψηλούς βράχους
τους κάνει να παίζουν γιγάντια παιχνίδια
που απλώνουν τις διασκεδάσεις των από τον ουρανό ως τις πολύφωνες σπηλιές
για ώρες μακρυά αχούν οι τεράστιες κραυγές απελπισμένων σκιών
μονάχα λόγια ηρωικά μπορούν να δαμάσουν σε ρυθμούς αυτό το υλικό
αλλά οι απολαύσεις που προσφέρει στο πρόσωπο η Σαντορίνη
γλήγορα αλλάζουν τα πάθη, σπούνε το κάθε κυκλώπιο φύσημα
πάνου στην πορσελάνη των βουνών που ασπρίζουν τη μαύρη ομορφιά της.
Από κει θεατρικά κοιτάζει το νησί το ηφαίστειο που το έχει πλάσει
και παρακολουθεί το έργο του με την τελειότητα μαγευτικής υπεροχής.
Μεθυσμένος πια τότε εγώ από τόσους αντιφατικούς χυμούς
λυγίζω, κι' άθελα για μια στιγμή γίνομαι ο θεατής του έργου όπου παίζω.
Μονάχα η ομορφιά μένει κι' υπογραμμίζει τη διαφορά μας.

VI
Απάνου στους ερειπωμένους βράχους, της Οίας τα υπολείμματα γυμνώνουνε τη γη
κι' όταν μιλούν ακούς ακόμα να οραματίζονται τριήρεις Πτολεμαίων.
Σέρνουν το βαρύ τους φορτίο από τη θάλασσα του Κρητικού πελάγου
ως τη μαύρη αμμουδιά που περιζώνει την επικίντυνη Σαντορίνη.
θέλω να 'ναι αυτή η αιτία κι' όχι άλλη πιο χριστιανική
που αναγκάζει τον ναό της Ίσιδος δίχως προσκυνητάδες να θωρή τον ήλιο
ν' άνάβη τη θάλασσα, τους βράχους και να εξατμίζη το νερό.
Στην υγρή επιφάνειά του οι σκιές έδειχναν άλλοτες στα πανιά το δρόμο που οδηγεί στο Νείλο.
Δίχως σκοπό θωρούνε πια τα παλάτια τους αιώνες να χαμογελούν σ' άλλους ρυθμούς
δίχως κανένα θεατή παίζεται στ' αρχαίο θέατρο της Οίας
το δράμα που όταν δαιμονίζεται η άγρια Θήρα
απαγγέλλει ο αγέρας για να στενοχωρήση όσους μπορούν κι' απολαμβάνουν ήρεμον ύπνο.

Από την Ανθολογία Συγχρόνου Ελληνικής Ποιήσεως 1930-1960
(Άρη Δικταίου και Φαίδρου Μπαρλά)
Εκδόσεις:Φέξη, 1961

*
Φωτ: tiger.towson.edu

Ετικέτες , , ,