188. Νίκος Εγγονόπουλος: Ελμπασάν

Ένα ταξίδι στο Ελμπασσάν

Ι
Σήμερα θα πω ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις από την Αλβανίαν. Και, πριν απ' όλα, πρέπει να δηλώσω ότι δεν υπάρχει τίποτες ευκολώτερο, τίποτες απλούστερο, από μια μετάβαση σ' αυτήνα τη χώρα. Όμως, είναι απαραίτητο να προσμένη κανείς, γι' αυτό το σκοπό, τη γιορτή τ' Άι-Γιαννιού, το καλοκαίρι. Μόνο τότες, σα βραδιάξη, ο νοσταλγός των μακρινών τόπων μπορεί, πηδώντας τις φωτιές, να βρεθή σ' όποια πόλη έχει ποτές του επιθυμήσει.

Εγώ, κάποτες, μια μέρα οδυνηρής μοναξιάς, μια μέρα όπου είχα ζήσει μακριά από τα πουλιά, πήδηξα, σα βράδιασε, τις φωτιές που είχαν ανάψει σε μιαν οποιαδήποτε λαϊκή γειτονιά των Αθηνών, με το βαθύ πόθο της Αλβανίας μέσ' στην καρδιά μου. Πήδηξα μια, πήδηξα δυο. Τίποτες. Την τρίτη φορά βρέθηκα απότομα στο Ελμπασσάν.

ΙΙ
Το Ελμπασσάν είναι μία πόλις μεγάλη, όπου μπορώ ναν την περιγράψω λεπτομερέστατα λέγοντας για ένα τραγούδι — σε άγνωστη, βέβαια, γλώσσα — πάνω σε τρεις νότες που επανέρχονται ατέλειωτα, μονότονα, πάντα οι ίδιες, από το πρωί ίσαμε το βράδυ, στη φλογέρα που παίζει ο τυφλός επαίτης στη γωνιά του δρόμου.

Τα σοκάκια — στο Ελμπασσάν — είναι σ' αφάνταστο βαθμό στενά, κι' από κάθε μεριά υψώνονται τοίχοι γυμνοί, θεώρατοι, που φτάνουν κοντά, λες, στον ουρανό. Ούτε βλέπεις πουθενά κανένα πορτί, ούτε βέβαια κάνα κλαδί δέντρου να ξεπερνά.
... ...
Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939)

Από το βιβλίο Νίκος Εγγονόπουλος, Μη ομιλείτε εις τον οδηγόν * Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής
Εκδόσεις: Ίκαρος, 1966
*
Φωτ: dwgt.net