203. Δημήτρης Πετσετίδης: Αθήνα - Εξάρχεια

Το καφενείο

Γύρω στα 1960, τα Εξάρχεια ήταν μια ήσυχη γειτονιά. Λίγες οι πολυκατοικίες, περισσότερα τα παλιά διώροφα με τις ξύλινες πόρτες και τα μαρμάρινα μπαλκόνια. Σε κάθε σπίτι σχεδόν, υπήρχε ένα μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι γης με λίγη πρασινάδα, έβλεπες καμιά πορτοκαλιά, κάποιο φοινικόδεντρο, και παντού στις αυλές, στις σκάλες, στα μπαλκόνια, άφθονα λουλούδια. Ανέβαινες στο λόφο του Στρέφη και χόρταινε το μάτι σου κεραμίδι. Όταν εκείνον τον καιρό πέρασε για πρώτη φορά το αστικό λεωφορείο του «Γκύζη» από την Ζωοδόχου Πηγής, έφερε την ίδια αναστάτωση που βλέπουμε στα γουέστερν να φέρνουν τα τραίνα στις πόλεις των αποίκων της άγριας Δύσης. Οι κάτοικοι που είμαστε συνηθισμένοι να περπατάμε στο κατάστρωμα του δρόμου αναστατωθήκαμε από την αλλαγή. Τα καφενεία και τα εστιατόρια που συνήθιζαν να βγάζουν τις καρέκλες τους στα εξόχως στενά πεζοδρόμια εξαναγκάστηκαν να περιοριστούν στους μικρούς εσωτερικούς τους χώρους.

Οι κατοικίες που τα θερινά βράδια ησύχαζαν —πολλοί κοιμόνταν στα μπαλκόνια και τις ταράτσες—, αναστατώθηκαν με την εισβολή των λεωφορείων που, παλιά, ακούγονταν σαν μακρινός θόρυβος από την οδό Χαριλάου Τρικούπη. Τότε, ανακαλύψαμε πολλοί πόσο κοντά ήταν οι δυο δρόμοι, Ζωοδόχου Πηγής και Χαριλάου Τρικούπη.

Το καφενείο του Παπαζώτου βρισκόταν σε μια γωνιά με είσοδο από Ζωοδόχου Πηγής στο ισόγειο ενός παλιού στενόμακρου σπιτιού με κεραμίδια. Είχε δυο συνεχόμενες αίθουσες, στενόμακρες κι αυτές, στη μια παίζανε τάβλι και χαρτιά, πρέφα, και μπιζίκι, στην άλλη ήταν το μπιλιάρδο, δυο ποδοσφαιράκια και τα φλιπεράκια. Εκεί μέσα, επαρχιώτες φοιτητές και αυτόχθονες της γειτονιάς ξεδίναμε παίζοντας και λύνοντας τις ποδοσφαιρικές διαφορές μας. Είναι παράξενο πόσο λίγο μιλούσαμε για γυναίκες στο καφενείο. Λες να φοβόμαστε μήπως μας ακούσει η κόρη του Παπαζώτου, το ωραίο Καιτάκι, που βρισκόταν ανάμεσα μας;

... ... ...

από Το Δέντρο, τχ. 52
Απρίλιος 1990
*
Φωτ: chefkang.blogspot.gr