λογοτεχνικά ταξίδια στον κόσμο

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

211. Γιώργος Βέης: Βουλιαγμένη


Εννέα για τον δρόμο
1


Στο κλίμα αυτής της παραθαλάσσιας μέρας
κατοικώ μόνιμα, ένας πιστός

με τα χρόνια έμαθα να ξεχωρίζω
το πράσινο του νεφρίτη
από το χρώμα που παίρνει ξαφνικά το νερό
στην άκρη του ονείρου, δεύτερο λιμανάκι, στη Βουλιαγμένη,
διαυγές όσο το απόγευμα ενός σονέτου
του Πετράρχη.

από την Νέα Εστία, τχ. 1772
Νοέμβριος 2004
*
Φωτ: worldmapz

Ετικέτες , ,

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

210. Στέλλα Αλεξοπούλου: Παλαιό Φάληρο


Μουσών, Παλαιό Φάληρο

Παράλληλος της Ποσειδώνος, η Μουσών κείται
διαστήματα γαλανά, κυανά κηπάρια σε παράλιες πολυκατοικίες
μικρά εικονίσματα κυκλοτερή ιστορώντας βίους θαλασσινούς
λες κι οι μούσες φτιάχνονται μπρος σ' ενάλιους καθρέφτες

...στο βάθος ένα ιστιοφόρο λευκό με την βαρκούλα του,
καταμεσίς ο φοίνικας προβαίνοντας στο γαλανό
του αιθέρα θόλο αχανές καταλαμπόμενο.
Θάλασσα και ουρανός ένα, μικρές κουκίδες λευκές,

λουόμενοι μ' άσπρα καπελάκια, κατεσπαρμένοι στα κύματα,
καπνός ανεβαίνοντας νωχελικός, μουτζούρα παιδική
φορτηγίδων που φουμάρουν περιμένοντας έναν μέγα λογοθέτη.
Έτσι σαν αίθουσα καθρεπτών περίλαμπρη ανοίγεται

η Μουσών χορεύοντας μ' έναν άγνωστο βασιλιά
έκπτωτο από καιρό ή μήπως επιτέλους γυρίσαν τ' αγόρια
που οι Γερμανοί φεύγοντας κρέμασαν στα δένδρα της Ποσειδώνος
και τώρα που κόπηκαν τα δένδρα αποσύρθηκαν εδώ

πιο μέσα, που είναι πιο ήσυχα, μακριά από τη βουή
της λεωφόρου και της ιστορίας, εδώ που τους βλέπουμε
σαν περιπατητές που έχασαν ή τελικά βρήκαν το δρόμο;
Μακριά από την οδύνη, μ' άσπρα καπελάκια

ενίοτε επιστρέφουν αι γενεαί πάσαι καταλαμπόμενες,
κούροι μ' αδιόρατο χαμόγελο, βυθισμένοι στον αφρό
τ' ονείρου, στήθος που τους αναπαύει στοργικά
για να τους ανταποδώσει στο πέλαγος γυμνούς λουόμενους.

Πατήματα στην άμμο, αυλάκι δυτών πολύ μακριά
σαν ανάσα κρατημένη επί μακρόν οδυνηρά
κάτω από την πίεση πολλών υδάτων
αναδύεται γέλιο ατελείωτο, κύματα φαληριόωντα,

χάρη διασώζουσα, καρδιοβαστάζουσα.

Ιούνιος - Σεπτέμβριος 1993

από το Πλανόδιον, τχ. 22
Οκτώβριος 1995
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
*
Φωτ: Έθνος.gr

Ετικέτες , ,

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

209. Ιωάννης Καμπούρογλους: Αθήνα - Φιλοπάππου


Το Μνημείον του Φιλοπάππου

Όταν ο ήλιος σβύνη πεια κι'αρχίζη το σκοτάδι,
από τους στύλους του Διός, που κάθουμαι το βράδυ,
θωρώ στο λόφο του εκεί ολόρθο το μνημείο
του Φιλοπάππου, σαν βαρύ, ακίνητο στοιχείο ...
Σαν σχήμ' ανθρώπου φαίνεται, μεγάλο, που απομένει
απ' τους αρχαίους χρόνους του, με κεφαλή σκυμμένη,
να βλέπει, αχ! το τι ήτανε, τι χάθηκε απ' εμπρός του,
νεκρός, που ούτε να ταφή τον άφηκε ο καιρός του,
και να κυττάζη, φάντασμα, κι' ακόμα να κυττάζη
πως ο καιρός και τους ναούς και τους θεούς αλλάζει,
και ν' απορή πώς σβύστηκε και ν' απορή πώς μένει
ο τόσος κόσμος, που ποτέ δεν ήτο να πεθαίνη,
και όμως τόσο ερείπιο τού σώζεται ακόμα
κι' αφού η αθανασία του ετρίφτηκε στο χώμα!

Τι πόνος εις τη σκοτεινιά μού φαίνεται, τί πόνος,
εκείνος ο κατάδικος να στέκετ' εκεί μόνος,
αμίλητος, αστένακτος, να βλέπη κάθε βράδυ
τι χάθηκε, τι απόμεινε στης νύκτας το σκοτάδι.

από την Λύρα - Ανθολογία της Νεωτέρας Ελληνικής Ποιήσεως
Εκδόσεις: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1910
Ανατύπωση: Δαμιανός - Δωδώνη, 1998

*
φωτ: του diojan από το Panoramio

Ετικέτες , , ,