209. Ιωάννης Καμπούρογλους: Αθήνα - Φιλοπάππου

Το Μνημείον του Φιλοπάππου

Όταν ο ήλιος σβύνη πεια κι'αρχίζη το σκοτάδι,
από τους στύλους του Διός, που κάθουμαι το βράδυ,
θωρώ στο λόφο του εκεί ολόρθο το μνημείο
του Φιλοπάππου, σαν βαρύ, ακίνητο στοιχείο ...
Σαν σχήμ' ανθρώπου φαίνεται, μεγάλο, που απομένει
απ' τους αρχαίους χρόνους του, με κεφαλή σκυμμένη,
να βλέπει, αχ! το τι ήτανε, τι χάθηκε απ' εμπρός του,
νεκρός, που ούτε να ταφή τον άφηκε ο καιρός του,
και να κυττάζη, φάντασμα, κι' ακόμα να κυττάζη
πως ο καιρός και τους ναούς και τους θεούς αλλάζει,
και ν' απορή πώς σβύστηκε και ν' απορή πώς μένει
ο τόσος κόσμος, που ποτέ δεν ήτο να πεθαίνη,
και όμως τόσο ερείπιο τού σώζεται ακόμα
κι' αφού η αθανασία του ετρίφτηκε στο χώμα!

Τι πόνος εις τη σκοτεινιά μού φαίνεται, τί πόνος,
εκείνος ο κατάδικος να στέκετ' εκεί μόνος,
αμίλητος, αστένακτος, να βλέπη κάθε βράδυ
τι χάθηκε, τι απόμεινε στης νύκτας το σκοτάδι.

από την Λύρα - Ανθολογία της Νεωτέρας Ελληνικής Ποιήσεως
Εκδόσεις: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1910
Ανατύπωση: Δαμιανός - Δωδώνη, 1998
*
φωτ: του diojan από το Panoramio