212. Hjalmar Gullberg: Σούνιο

Σούνιο

H θάλασσα είναι δω, η πηγή της νιότης, η κοιτίδα,
της Αφροδίτης, της Σαπφώς το μνήμα.
Τη Μεσόγειο ποτέ, των θαλασσών τη θάλασσα,
με πιο στρωτό, πιο αστραφτερό δεν είδες κύμα.

Σαν μια λύρα στημένη αντίκρυ στο Αρχιπέλαγο
του θείου ναού τα ερείπια λαμπυρίζουν'
σειρά οι κολώνες λιοπερίχυτες
την παναιώνια μελωδία της θάλασσας τονίζουν.

Περαστικέ με το καράβι, ξένε, της μαρμάρινης
λύρας τη μουσική ν' ακούσεις στάσου.
Παντού στον κόσμο γύρο αντίκρυσες χαλάσματα—
τόσο ώμορφο κανένα σαν αυτό μπροστά σου.

Τριγύρα στο βωμό του θεού της θάλασσας
πια μήτε αλαλαγμοί χαράς και μήτε θρήνοι.
Εννιά κολώνες μοναχά, το θρύλο του
για να θυμίζουν, έχουν απομείνει.

—Να 'ταν και σένα το έργο, που απ' το χάραμα
αργά ως που πέφτει η νύχτα πάνω σου έχεις κάνει,
σα λύρα αντίκρυ στων καιρών τους ουρανούς να υψώνεται,
όταν και συ και ο θεός σου θα 'χετε πια πεθάνει.

Γιάλμαρ Γκούλμπεργκ

Μετάφραση: Ιωάννης Θ. Κακριδής (1901-1992)

από την παγκόσμιο ανθολογία ποιήσεως, τμ. Α'
Εκδόσεις: Γεωργίου Παπαδημητρίου, 1953
*
φωτ: 10best.com